Afgelopen maandag voorafgaand aan de beurs in Brussel vond de tweejaarlijkse European Tuna Conference plaats. Hieronder enkele indrukken.
Tonijn is na zalm het grootste importproduct in de EU met een jaarlijks volume van 1,2 miljoen ton. Dit volume is al jaren min of meer stabiel. Het grootste deel hiervan bestaat uit loins (300.000 ton) en conserven (670.000 ton). Ecuador is de grootste leverancier van de EU (250.000 ton) op afstand gevolgd door landen als Mauritius, Seychellen, Thailand en Ghana.
Het marktaandeel van Thailand is de laatste jaren fors gedaald, dat van Ghana ging juist omhoog. Nederland heeft binnen de EU een 11% aandeel in de invoer van tonijn. Spanje is de grootste importeur met de focus op loins. Van alle visconsumptie in de EU is 10% tonijn, en dit komt voor 95% van import.
De bestanden staan er volgens de wetenschap vrij goed voor. Skipjack is feitelijk in alle gebieden goed, yellowfin ook behalve in delen van de Indische Oceaan. Bigeye staat in de Atlantische Oceaan in rood, maar in de andere gebieden in groen.
De indruk is wel dat de bestanden maximaal bevist zijn, en dat verdere stijging van de vangsten niet realistisch is. De vangsten zijn de afgelopen decennia zeer sterk gestegen. In hoeverre dit toe te schrijven is aan betere statistieken en rapportages is moeilijk te plaatsen. Het beheer blijft een lastige zaak doordat de visserij grensoverschrijdend is en er dus heel veel belanghebbenden zijn die zich samen verantwoordelijk moeten voelen.
Heel opvallend is dat het gebruik van FAD’s (drijvende objecten om tonijn aan te trekken) sterk is toegenomen de laatste jaren. Dit terwijl er veel kritiek is op het gebruik van FAD’s, en de maatschappelijke organisaties de pole and line juist promoten.